Dlaczego centrolewicowy wyborca powinien głosować na listę Lewicy (KW Sojusz Lewicy Demokratycznej)

Streszczenie:
1. Dla odsunięcia od władzy PiS głos na Lewicę jest tak samo skuteczny jak głos na Koalicję Obywatelską.
2. Dzięki głosowaniu na Lewicę lewicowych i progresywnych posłów w Sejmie może być jednak 60-80 osób, a nie 40-50.
3. Jeśli Lewica przekroczy 12% i będzie mieć 50-60 posłów, będzie miała klub młodszy, bardziej zrównoważony płciowo i z przynajmniej kilkoma osobami, które śmiało można określić nową nadzieją polskiej polityki.

To jest post kierowany do wyborcy o centrolewicowych poglądach, wahającego się czy głosować na KKW Koalicja Obywatelska czy na KW Sojusz Lewicy Demokratycznej. Chcę Was przekonać, dlaczego – mimo tego że na listach KO jest wiele świetnych osób o bliskich nam poglądach – warto i należy głosować na Lewicę.

Cele dla centrolewicowego wyborcy w tych wyborach są dwa:

1. Żeby odsunąć PiS od władzy lub, w wariancie minimalistycznym, jak najbardziej ograniczyć jego władzę. Co prawda sondaże cały czas pokazują bezpieczną większość PiS, ale to w dalszym ciągu nie jest różnica nie do zrekompensowania przez lepszą mobilizację po stronie opozycji – gra toczy się o pojedyncze punkciki, o zrzucenie PiS z poziomu 45% na poziom 42%.

Otóż należy jeszcze raz powtórzyć Drugie Prawo D’Hondta: Rozkład głosów pomiędzy partie opozycyjne nie ma, co do zasady, wpływu na liczbę mandatów dla PiS. Pisał o tym ostatnio otwarcie prof. Flis, a sam potwierdziłem tę tezę osobiście przeprowadzonymi symulacjami. Dopóki Lewica jest bezpiecznie ponad progiem – a nic nie wskazuje, żeby to miało się zmienić – wyborca, który kieruje się przede wszystkim odsunięciem PiS od władzy może śmiało na Lewicę głosować, bo jest to tak samo skuteczne z punktu widzenia celu co głosowanie na KO.

Piszcie i przekonujcie o tym wszystkich, bo wyborcy po prostu nie zdają sobie sprawy jak działa ordynacja i wydaje im się, że skoro D’Hondt premiuje duże partie (prawda), to trzeba strategicznie głosować na dużą partię (fałsz).

2. Żeby wprowadzić do Sejmu jak najwięcej progresywnych i lewicowych posłów.

Na listach Koalicji Obywatelskiej znajduje się sporo osób o bardzo bliskich mi poglądach, które bardzo chciałbym zobaczyć w Sejmie: od Zielonych, przez kandydatów Inicjatywy Polskiej, po część osób z Nowoczesnej, bezpartyjnych aktywistów czy nawet niektórych kandydatów Platformy Obywatelskiej.  Jednak choć jest ich sporo, to stanowią one na tych listach wyraźną mniejszość. Można się spodziewać, że jeśli KO weźmie w tych wyborach ok. 150 mandatów (tak przewidywały sondaże z połowy września), to w tej puli będzie 3-4 mandaty dla Zielonych, 2-3 dla Inicjatywy Polskiej i 10-15 dla Nowoczesnej. Pozostałe przypadną Platformie Obywatelskiej i kandydatom bezpartyjnym (w tym kilkorgu byłym politykom SLD). Oznacza to ok. 20 posłów “z sercem po lewej stronie” z list KO.

Tymczasem Lewica ma szansę wprowadzić do Sejmu 30-60 posłów. Przy czym ich dokładna liczba jest bardzo wrażliwa na drobne wahnięcia poparcia. Przy 10% można się spodziewać ok. 30 posłów wybranych z listy SLD, przy 12% – około 45, przy 14% – około 60! Na poziomie ok. 12% poparcia mamy do czynienia z niemal skokowym wzrostem poparcia, co wynika z tego, że oprócz “jedynek” zaczynają brać także “dwójki” w dużych i/lub dobrych demograficznie okręgach.

Tak więc od tego, czy Lewica znajdzie się po “dobrej stronie” tych 12%, zależy czy progresywnych posłów w przyszłym Sejmie będzie ok. 80 (licząc z tymi wybranymi z listy KO), czy raczej bliżej 50. A taka różnica będzie miała ogromny wpływ na dynamikę sytuacji po stronie obecnej opozycji.

Co jest szczególnie istotne – poza pojedynczymi przypadkami to nie jest tak, że kandydatki “z sercem po lewej stronie” z list KO bezpośrednio walczą o mandat z kandydatkami Lewicy.  W Gdyni czy Wrocławiu Lewica ma spore szanse na drugi mandat kosztem siódmego dla KO – ale jeśli go zdobędzie, to przecież nie kosztem Barbary Nowackiej czy Małgorzaty Tracz, które do mandatu są i tak pewniaczkami, tylko kandydatów Platformy Obywatelskiej.  Chyba tylko w Koninie może być bezpośrednia walka o czwarty mandat dla opozycji między dwiema świetnymi kandydatkami – Miłką Stępień z Zielonych (KO) i Pauliną Nowak z Lewicy. Ale to jest jeden taki przypadek na 41 okręgów.

Przekroczenie poziomu 12% jest szczególnie istotne ze względu na strukturę list

Przy 30-40 mandatach w większości okręgów Lewicy przypadnie tylko jeden mandat – i biorą go najczęściej albo krajowi liderzy/liderki poszczególnych partii koalicji, albo byli posłowie SLD (nawet tam, gdzie są wystawieni na “dwójkach”, mogą “jedynki” przeskoczyć).

Przy 50-60 mandatach, jak wspomnieliśmy, w Lewicy zaczynają brać “dwójki”. A to oznacza szansę na klub dużo młodszy, dużo bardziej zrównoważony płciowo i z przynajmniej kilkoma polityczkami, które mogą być nową nadzieją polskiej polityki – jak Agnieszka Dziemianowicz-Bąk, Hanna Gill-Piątek, Daria Gosek-Popiołek, Paulina Piechna-Więckiewicz czy Julia Zimmermann.

Dlatego, drogi centrolewicowy wyborco, nie słuchaj podszeptów. Chcesz mieć znaczącą reprezentację ludzi o bliskich Ci poglądach w Sejmie, głosuj na Lewicę.

 

 

Advertisement